The End #1, 1997
nachtopvang voor drugsverslaafden, Eindje 1 Eindhoven
Aan dit ontwerp voor de nachtopvang ligt de tweedeling in maatschappij, diegenen die gebruik maken van de bestaande sociale structuren en diegenen die dat niet doen, ten grondslag.
De eerste groep, de gemeentelijke instanties en de hulpverleners maken gebruik van de ruim-tes die reeds bruikbaar zijn.
Voor de tweede groep ‘gebruikers’ wordt er in de grote hal van het verdeelstation een nieuwe constructie neergezet die bescherming biedt tegen de extreem lage temperaturen die hierbinnen kunnen optreden. Hierin bevinden zich de badruimtes en de slaapzalen. Deze voor de hand liggende oplossing wordt opgeladen door de omkering van enkele details.
Bij het betreden van het gebouw trekt de drugsverslaafde de transparante voordeur naar zich toe open, zodat deze als het ware zijn interieur (de open lucht) verlaat en uit zijn vertrouwde omgeving stapt.
Binnen gekomen stapt hij op een verhoogde houten vloer onder het toeziend oog van de bewaking, zodat hij figureert op een podium en zich niet in zijn echte leven bevind. Wanneer hij ‘s ochtends het pand verlaat ziet hij zich weerspiegelt in de voordeur, die een doorkijkspiegel blijkt te zijn.
‘Kijk toch eens naar jezelf, doe er eens wat aan !’ is dan de hulpverlenende moraal.